سلام عليكم.راهت استوار و عزمت جزم... وقتي بچه بوديم، ميخواستيم كاري رو انجام بديم، هميشه از هم سبقت مي گرفتيم و مي گفتيم: اول!حالا من اولين نفري هستم كه كامنت ميذارم. فعلا كه كامنتها تعدادشون صفره، حالا اگر در حين تايپ كردن ما، كسي نظر داد، ديگه شما اينو از ما قبول كن، چون ما: اول!آقا محمد علي، يه چيزي رو از صميم قلب بگم. ديگه كم كم داره حالم از محيط مجازي به هم مي خوره. الان تقريبا چهل دقيقه اي هست كه آنلاين شدم و تقريبا پنج شش تا وبلاگ رو سر زدم، اما همه دارن تو سر و كله هم مي زنن، براي هيچ!تا صداي آسيد مهدي ميرداماد رو شنيدم، يه طوري شدم. اولش متوجه نشدم براي كدوم يكي از صفحاتيه كه بازش كردم، اما بعد متوجه شدم... به! هر خبري هست همينجاست!پست لذت بخشي بود، بي تعارف. نگاهي به مطالب منتخب پارسي بلاگ هم انداختم، اما انصافا اين سبك نوشتن طور ديگه ايه. و اين مطالبه كه خوندنش وقت انسان رو تلف نمي كنه، حتي اگر هزاران بار قبلا خونده باشي.اي كاش خداوند ما رو جزو اين شيعيان محسوب بگرداند و نه تنها محسوب (دعاي خوب خوب بايد داشت) بلكه ما رو لايق بلندمرتبه ترين قله هاي انسانيت بگرداند. كسي كه «رند» باشه، هميشه توي همچين ميادين مسابقه اي در پيشگاه خداوند ميگه: اول!
