سلام!
خيلي وقت ها ،توي چيز هاي كوچيك ،سعي مي كنيم بگيم خدايا !چشم هرچي تو بگي...بعد هم كلي توي دلمون احساس غرور مي كنيم كه عجب بنده ي حرف گوش كني... ولي حتي يه جا ،جايي كه حتي فكرشو هم نميكين،مجبور ميشه از خواسته ي خودت دست بكشي و تسليم امر خدا بشي...بعضي وقتا اين يه جا خيلي جاي سختيه .اوج شدت علاقه ي قلبي به اون چيز يا اتفاق..
من كه شكست خوردم. اما شكست اين امتحان رو دوست داشتم .چون فهميدم هنوز هيچي نيستم.مونده تا حالا حالا ها پا رو منيتم بگذارم . اما خوشحالم چون اگه اتفاقي به اين ابعاد برام بيفته ،ديگه ان شاالله قرار نيست مثل اين دفع بشه. اين دفعه گفتم چشم،اما با ناراحتي... اما آدم احساس مي كنه توي هر امتحان ظرفيتش بزرگ شده....
التماس دعا
يا علي
