عليكم السلام برادرم.
عرض كنم كه...!
متوجه هستم...اما راستش ، من اين موقع ها ميترسم حرفي بزنم كه خدايي نكرده... چيزي نگم بهتره!
ولي خيلي سخته سكوت.
يك چيزي كه هست اينه كه هميشه توي بازگشت ، رمق هست. هميشه. آخه دست خود آدم نيست ديگه ، ديگه دله و قلمه تعلق پيدا كردن به كسايي و به يه جاهايي كه...
بازگشت هم به همون تعلقاته ، براي همين هميشه رمق هست.هست... هست..
دوست گرامي ، نوشتند : ( تلخ بود... دردناك ... شكستم ) !
اصلا تمام حزني كه با اين ها به دل مياد ، علت سر پا موندن ما شيعه هاست. كه ندهم لحظه اي از اين حزن رو به دنيايي از شادي هاي بي معني و بي مفهوم و پوچ.
خوشبحال دل و قلمي كه با حزن مينويسه : به همه ميگم که شما خوب اربابي هستيد....
دل و قلمتون زنده.
الهي ؛ و ارحم استكانتنا بعده ، اللهم اكشف هذه الغمه عن هذه الامه بحضوره ، و عجل لنا ظهوره... آمين
