آدم تا نرفته كربلا از خدا مي خواهد كه برود و آنجا را ببيند اما واي به آن روزي كه بره و ببين چه خبر اونجا...اونجا به خدا مال زمين نيست ...اونجا مال بهشت ...شايد خدا اونجا رو براي ما بيچاره ها گذاشته ...تابريم وآسموني شيم..از اون روزي كه رفتم وديدم صبح زود حرم بوي به مي ده ...اون تله زينبيه كه صداي عمه را ميشنيدي ....اون آب فرات اون همه آب و اين ور اين همه تشنه شهيد شده بودند...اون دستاي عمو و اون گنبدش كه استوار ايستاده بود...نجف ائوان نجف وقتي بارون ميومد آدم ياد مظلوميت باباش مي افتاد و اون غربت...خيابون بين الحرمين هم كه هر چي راه بري توش سير نمي شي...
حالا ديگه سينم تنگه براي چسبيدن به ضريح امام حسين ...حالا هر كي مي ره من ديونه ميشم ودلم و باهاش راهي مي كنم ...خدايا حالا كه رفتم وديدم ديگه طاقت موندن ندارم ...اگه بدوني اونجا چقدر آرزوي مرگ كردم آخه دوست نداشتم دوباره برگردم به دنيا آخه دنيا بدون آقاجون خيلي بده خيلي...بابا يك باره ديگه
