نيك ياور محمد علي عزيز!!! روايت جالب شما را خواندم و مرا در تنهايي خود به گرداب سوالات پيش آمده برد

براستي كه قلب انسانهاي غريب و شکسته دل عرش خداي بزرگ و مهربان است.

به يقين اين گفته خود اعتقاد دارم که يقين من در اين مورد در حد همان يقين به روز مرگ است.

ما براي چه آمده ايم؟

هر کسي خود را بشناسد خداي خود را نيز شناخته است.

دليل غربت من خودم هستم و آدم هايي که مي بينم.

شکر خداي را بجاي مي آورم.

حال اگر ما همواره به ياد خدا باشيم آنگاه مي توانيم بگوييم:

الهي من بنده و عاشق تو هستم.

حرف بسيار است…