خوش بود زماني که به دل ياد تو سر شد
غم بود نشاطي که ز هجر تو به سر شد

هامون رخم دوش ز غرقاب نگاهم
اي دل تو نبودي که ببيني که چه تر شد

اي جان تو گذشتي و چه داني چه کشيدم
بالله ز فراقت همه عمر هدر شد

بنهاده‌اي ار راه رهايي به جدايي
دل هم پي دلدار هم آغوش سفر شد

اندوه و پشيماني اگر نيست به رخسار
ما زنده به آنيم که با ياد تو سر شد

من کودک شادان و غزلخوان پگاهم
کيني نه به شب هست ازيرا که سحر شد

جلوه همه عمر غزل گفت و قلم زد
آخر ز پي يار هم آواز سفر شد

زيارت قبول.خوش به احوال شما.