اين آيات و آيات ديگر نشان مى دهند كه منابع فكرى انسان، منابعى كاملا وسيع و گسترده هستند، ولى اينكه شروع از كجاست تا بتوان در برخوردهاى بعدى از آنها آغاز كرد، آيات نشان مى دهند كه تفكرات اوليه، از همان ادراكات بلاواسطه اى كه انسان از خود و در درون خود دارد، آغاز مى شود و ارتزاق مى كند، نه آنچه بيرون از اوست كه احتمال هزار خطا و اشتباه در آن است.
با اين تفكر، شناختى براى انسان به وجود مى آيد; شناختى از قدر و ارزش هايش، شناختى از خودش و روابطش.
با شناخت ارزش او، نقش او مشخص مى شود و با شناخت نقش او، شغل او معلوم مى گردد و اينكه چه كارى را انجام دهد و يا انجام ندهد؟ با چه كسى دوست باشد يا نباشد؟ و ...
در اين بينش، قدر و نقش و شغل پشت سر هم قرار مى گيرند.
پس اين بينش و اين نگرش كلى كه از اين مواد بهره گرفته، در اين مواد محصور نمى شود; تا گفته شود انسان با جهان بيرون تماس ندارد و مدفون و بسته در خويش است، بلكه از اينجا آغاز كرده است.
