سلام

ما كه به قول بزرگواري از نماز روزه مون توبه كرديم و مي كنيم .البته در مورد اين فراز از فرموده امام سجاد (ع) ميشه اين رو هم اضافه كرد و عرض كرد كه به گفته همان بزرگوار (علامه حسن زاده )ماها معصوم زاده نيستيم آدم زاده ايم پس اشتباه و نقص در ما وجود داره و گاهي اوقات خطاهائي از ما سر مي زنه (در خيلي از ماها نميشه گفت گاهي بلكه بايد گفت اكثرا) نه اينكه به اين اميد كه پس از گناه پس استغفار مي كنيم و فردا باز روز از نو و ... ! بلكه وقتي توبه كرديم ديگه فكر ارتكاب گناه و خطا هم به ذهنمون خطور نكنه اينه كه امام (ع) مي فرمان حالا كه گناه مرتكب شدي زود استغفار كنين و ديگه ادامه اش ندين .

متاسفانه چون ماها (خودمو عرض مي كنم )ظرفيتمون كمه و ضعف و نقص در ايمان داريم دلمون رو خوش كرديم فقط به ظاهر احاديثي اينچنين بدون اينكه حتي به مفهوم اصلي اين احاديث كه از امامان بزرگوار(ع) بيان شده توجه كنيم .

به هر حال بازم همين اميد به كرم و بخشش خدا هست كه ادم رو زنده نگه مي داره البته ظاهرا !!

آقاي صمدي آملي يه مثال ساده و سطحي رو بيان مي كردند و قابل توجه - مي گفت ادم وقتي نا خودآگاه (ناخودآگاه ! و بدون قصدي) به نامحرمي با سرو وضع آنچناني ! نگاه مي كنه با اينكه شايد زود روشو برگردونه ولي همون نگاه كوچك ناخودآگاه ! تاثيرشو در دل مي ذاره و ... ! اينارو آدم اگه بزاره در كنار بعضي كارها چيزهاي زيادي عائد آدم ميشه