ريان بن صلت مي گويد:
حضرت امام رضا عليه السلام در مورد توجّه به عيوب خويشتن، اين شعر را براي من خواند:

يعيب الناس کلـهـم زمـانا
و مـا لزماننـا عيب سـوانا
نعيب زماننا و العيب فينا
ولـو نطق الزمان بناهجانا
وان الذئب يتـرک لحم ذئـب
وياکـل بعضنا بعضـا عيانا
لبسنا للـخداع مسـوک طيـب
فويـل للغـريـب اذا اتانا

ترجمه:
همه مردم در صدد عيب‌جويي از زمانه هستند، ولي زمانه عيبي ندارد جز خود ما.
ما از زمانه عيب مي‌گيريم، و حال آنکه عيب در ماست، و اگر زمان به سخن بيايد از ما بدگويي خواهد کرد.
هيچ گرگي گوشت گرگ ديگر را نمي‌خورد، اما بعضي از ما گوشت بعضي ديگر را آشکارا و بي‌پرده مي‌خوريم.
آري، ما از خود، ظاهري دلفريب و خوش‌آيند مي‌سازيم؛ پس واي بر غريبه‌اي که به سوي ما بيايد.