سلام محمد علي دوست عزيزم

اين كه گفته بودم نياز به كار خاصي نيست با اين كه نياز به تمرين داريم همديگه رو نقض نمي كنن. زندگي همش تمرينه. هر لحظه اش در حال انتخابيم. هوشياري در انتخاب مسير مستقيم در هر لحظه البته كه نياز به تمرين مداوم داره. منظور از كار خاص اين بود كه فكر نكنيم بايد يه سري اعمال به خصوصي رو بدون توجه به كيفيت انجام بديم كه وجدان خودمونو راحت كنيم و آخر سرشم ناكام از دنيا بريم. در ارتباط با خدا كيفيت مهمه. هزارتا چله بدون كيفيت مثل اينه كه يه مشت دونه بي مغزو خوردي. تازه انتظارتم ميره بالا و خودتو نسبت به كساني كه اين كارو نكردن ناخودآگاه در موضع برتري مي بيني و منيت ات هم بيشتر ميشه.

نيروهاي منفي انقدر قوي هستن كه هيچ كس قادر به مقابله با اونا نيست. اين به اون معني نيست كه رفتارمونو كنترل نكنيم همونطور كه در بالا گفتم بايد هشيار بود ولي فقط خدا ميتونه از پس اون نيروها بر بياد و بس. تنها كاري كه ميشه كرد بايد تسليم خدا شد و مبارزه رو به اون سپرد. و البته تسليم با منفعل بودن فرق داره كه به موقع راجع بهش صحبت مي كنيم. مبارز واقعي كسيه كه كاملاً تسليم خداونده. چون آدم تنها در اون صورته كه از اقتدار الهي برخوردار ميشه.

چون همين جا مي نويسم ممكنه مطالب انسجام كافي نداشته باشن اگه ابهامي در مورد حرفام وجود داشت بگو خوشحال ميشم روشنش كنم. بازم مي بينمت.