سلام دوست عزيزم
منم كه در گفته هاي قبليم گفته بودم كه عشق بدون قيد و شرط و يا به قول تو محبت حرف اولو ميزنه. نمي دونم از كجاي گفته هاي من به اين نتيجه رسيدي كه من با واسطه فيض مخالفم.
واسطه ها معصومين هستن و فيض همون روح الهيه. كلام معصومين تجلي روح خداست نه روح خدا تجلي كلام معصومين. تمام كلام هايي كه آدمو سحر مي كنن از زبان كساني بيرون مياد كه مجرايي براي روح الهي هستن. روح خدا از زبون اونا حرف ميزنه. اصلاً ميدوني معصوم يعني چه؟ معصوم كسيه كه مجراي خوبي براي روح خداست. روح خدا از طريق اون بهتر ميتونه عمل كنه.اصل حرف من اينه كه واسطه هاي فيض به مثابه دست هايي هستند كه خورشيد حقيقت رو نشون ميدن ولي مردم به جاي اين كه سرشونو بلند كنن و خورشيدو ببينن شروع مي كنن به چسبيدن و پرستش اون دست ها و تمركز به روي اونها تا دم مرگ. و طوري در اين كار غلو مي كنن كه اصل قضيه كه روح خداست فراموش ميشه. علت تمام اختلافات در ميون اديان مختلف هم همينه وقتي تو ميگي علم و معرفت صحيح فقط... از خانه اهل بيت بيرون مياد به اختلافات دامن ميزني و اين كاريه كه به اون ميگن ايجاد تفرقه. يعني علم و معرفت صحيح در هيچ كجاي دنيا پيدا نميشه؟ هيچ كس در دنيا نجات پيدا نكرده؟ اصلاً بر فرض كه درست بگي منظور از عنوان كردن اين حرفا چيه؟ ممكنه فكر كني با اين كار محبت خودتو به اونا نشون ميدي ولي مطمئن باش اونا به تنها چيزي كه اهميت ميدن شناسوندن خدا به مردمه. تمام پيامبرا به پيروان خودشون ميگفتن ما افرادي معمولي هستيم اگر چه كارهاي بزرگي مي كنن اما به اذن خداست.
يادت باشه بهترين مشاور و معلم الهي كسيه كه تو رو به شناخت روح درون خودت رجوع ميده ولي متأسفانه ما يه جوري آموزش ديديم كه هميشه دنبال اين هستيم كه يكي بياد و دستمونو بگيره. اين بد نيست تا جايي كه ايجاد خودباختگي نكنه. البته ما اگه خصوصيات لازمو نداشته باشيم اونا هم دست ما رو نميگيرن. برمي گرديم به حرف اولم كه همه چي از خودمون شروع ميشه.
حرف من اينه بايد به خود رجوع كنيم. تا خودمونو نشناسيم معلم حقيقي رو هم نمي شناسيم. ما خيال مي كنيم با تعريف و توصيف از ائمه اونا رو مي شناسيم در حالي كه ما از ديگران و از كتاباي مقدس فهميديم كه اونا انسان هاي برتري بودن ولي خودمون با اين سطح از آگاهي هرگز قادر به شناخت اونا و معلم حقيقي اي كه ممكنه بعدها بياد نخواهيم بود. بايد آگاهي مونو بالا ببريم و خدا رو در زندگي مون زنده كنيم. خداي زنده اي كه صدامونو مي شنوه مارو مي بيينه و دعاهامونو مستجاب مي كنه خدايي كه همين جا همين حالا از رگ گردن به ما نزديك تره.
وقتي ذهن زياد مشغول فرعيات و بحث و جدل باشه هرگز صداي خدا رو نمي شنوه. خاصيت ذهن جدا كردنه چون تنها در اين صورت ميتونه بقا پيدا كنه. ذهن آروم همون اقيانوس نامحدود روح الهي در درون ماست... همه چي در دسترسه همين جاست. چرا سرگردانيم؟
راستي چه علامت هاي جالبي گذاشتي نديده بودم. خداحافظ
