لذا اسلام تمهيداتي رو براي ياد خدا انديشيده كه يكي از اونها نمازه ... اقم الصلاه لذكري: نماز را براي ياد من بپادار. اگر كسي همين نمازهاي پنجگانه رو با توجه خوند، ديگه خدا تو زندگيش فراموش نميشه! ... البته شرطش اينه كه لااقل تو نماز به ياد خدا باشه، نه اينكه خداي ناكرده مشغول نماز هم كه هست، دلش مشغول به دنيا باشه، حواسش توي دنيا باشه!
يكي ديگه از تمهيدات ديگر نافله هاي نمازه ... مستحب است انسان نماز نافله شب رو با فاصله بخونه. در حالات پيامبر نقل كرده اند كه پيامبر يه چرت ميخوابيدن، بيدار ميشدن دو ركعت نماز نافله شب رو ميخوندن، دوباره يه چرت ديگه ميزدن، نيم ساعت سه ربعي، بعد دوباره پا ميشدن، دو ركعت بعدي رو ميخوندن، همينطور تا آخر ... اصلاً تهجدي كه ميگن يعني همين! خرد كردن شب و تو فاصله هاي شب نماز خوندن ... پيغمبر 5 يا 6 ساعت پيوسته نميخوابيدن ... در واقع خواب پيغمبر هم غير خواب ماست، فرمود: چشمم ميخوابه اما دلم بيداره!
در واقع نفس را بايد جوري تربيت كرد و با او مدارا كرد كه زمين نخوريم يعني نفس را نبايد خسته كرد .
مثلا اذكار را در شرايطي ذكر كرد كه اهميت اون را دانست و مايل به خواندن آن بود . يعني اين اذكار دلي باشد و طوري باشد كه بعد از گفتن ان ذكر يك رقت قلب و صفاي روحي در تو ايجاد شود .
