توجه كنيد :

ظاهر عالم ، ملك يا دنيا ناميده مي شود و همينطور اين ظاهر عالم باطني دارد كه ملكوت يا آخرت خوانده مي شود .

سوره روم ، آيه 7 خداوند مي فرمايد : يعلمون ظاهراً ... و هم عن الاخره هم غافلون : از ظاهري آگاهند ... و از آخرت غافللند . ( در اين ايه ، آخرت نقطه مقابل ظاهر قرار داده شده است ، يعني باطن . ) بنابر اين انسان نيز به عنوان يكي از موحودات عالم ، ظاهر و ملكي دارد و باطن و ملكوتي .

با دقت در آيه شريفه : او لم ينظروا في ملكوت السموات و الارض : آيا مردمان به ملكوت آسمانها و زمين نظر نمي كنند ؟ مي توان در يافت كه چنين ديده ملكوت نگر و باطن بيني در تمامي انسانها وجود دارد ؛ زيرا اگر ديده اي كه بتواند به ملكوت نظر كند در /انها نبود ، چنين توقعي از آنان به جا نبود .

امام صادق عليه السلام مي فرمايند :

ان الله تبارك و تعالي اذا اراد بعبد خيرا نكت في قلبه نكته من نور و فتح مسامع قلبه : هنگامي كه خداي تبارك و تعالي نسبت به بنده اي اراده نيك نمايد نوري در دل او مي افكند و گوش هاي دل او را مي گشايد .

آنچه اكثريت انسانها را از قدرت مشاهده و ادراك ملكوت و باطن عالم محرم ساخته و حواس و ادراكات باطني آنها را از كار انداخته محبت و تعلق خاطر آنان به دنيا و مسحور و مفتون و غرق توجه به دنيا شدن آنها ست .