نجواهاي دکتر چمران با خداي بزرگ

خدايا

عذر ميخواهم از اين که بخود اجازه ميدهم که با تو راز و نياز کنم

عذر ميخواهم که ادعا هاي زياد دارم در مقابل تو اظهار وجود ميکنم

در حالي که خوب ميدانم وجود من ضائيده ي اراده من نيست و بدون خواسته ي تو هيچ و پوچم ,

عجيب آنکه

از خود ميگويم

منم ميزنم

خواهش دارم و آرزو ميکنم

خدايا...

تو مرا عشق کردي که در قلب عشاق بسوزم

تو مرا اشک کردي که در چشم يتيمان بجوشم

تو مرا آه کردي که از سينه ي بيوه زنان و دردمندان به آسمان صعود کنم

تو مرا فرياد کردي که کلمه ي حق را هر چه رسا تر برابره جباران اعلام نمايم

تو تار و پود وجود مرا با غم و درد سرشتي

تو مرا به آتش عشق سوختي

تو مرا در توفان حوادث پرداختي , در کوره ي غم و درد گداختي

تو مرا در درياي مصيبتو بلا غرق کردي

و در کويره فقر و هرمان و تنهائي سوزاندي.

خدايا ...

تو به من

پوچيه لذات زود گذر را نمودي

ناپايداري روزگار را نشان دادي

لذت مبارزه را چشاندي

ارزش شهادت را آموختي