با تو هستم ، چرا ساکتي ؟ چرا اسيري ؟ چرا نمي فهمي ؟ چرا تامل نمي کني ؟
چرا عقل داري و نمي انديشي ؟ چرا خواندن بلدي و نمي خواني؟
چرا پا داري و جستجو نمي کني ؟ چرا انساني و اين را نمي داني؟
چرا روحي داري اما در محبس تني؟
چرا توانا نيستي به چراهايم پاسخ دهي؟
مي بيني چقدر خود را کوچک کرده اي ؟
تو انسان خلق شدي اما کاش آفريده نمي شدي !
بگو وجودت براي چيست؟
چرا قلبت را مجبور به خاموشي مي کني؟
آه ،مي دانم تو که قلبي نداري ،فکر کردي آن پاره گوشت را مي گويم؟
من از جايگاه خدا مي گويم ! آهنگ عجيبش را نمي شنوي ؟
گوش کن خوب گوش کن ،قلبت حرف هايي براي گفتن دارد !
آه تو چه مي داني آنچه در زير قفسه ي سينه ات فرياد مي زند و تو نمي شنوي چيست ؟ بگذار برايت بگويم تا لااقل بداني چقدر خود را حقير کرده اي
آه او خدايي است که جايگاهش تمام هستي و عالم است حتي فراتر از آن !
اما ببين با تو چه کرده است واقعا که کوري ! او با آن عظمت خود را در قلب کوچکت جا داده است .
خدايي که جا و مکاني ندارد اما همه ي ملکوت از آن اوست هميشه با توست اما نه در کنارت ،نه در آسمانها ،نه در صومعه ها ، نه در ..
اودر درونت است مي داني چه مي گويم؟ آيا مي انديشي چه مي گويم؟ آيا درک مي کني چه مي گويم؟