با يادي از دوکوهه بروزم و منتظر


ولي کميل، کميل شکسته من؛ خسته اي مي دانم.



تنهاترين همدم دوکوهه اي،



مظلوم دلم،غربتت را در کوچه هاي خاکي شهرمان حس مي کنم،



غم بي کسي ات آتشم مي زند!دل سوخته ات خاکسترم ميکند،



غم فراق ياران سفر کرده ات آخر مرا خواهد کشت؛