اي دل خسته ، گرت عقده عالم به گلوست

داستان تو و غم ، صحبت سنگ است و سبوست

آستان بوس حرم باش و بپرس از در دوست

((اين حسين کيست که عالم همه ديوانه اوست ))

((اين چه شمعي است که جانها همه پروانه اوست))

دل هر کس که حسيني است ز خود بي خبر است

کشته عشق حسين ، از همه کس زنده تر است

بس که آن جلوه توحيد ، مرا در نظر است

((هر کجا مي نگرم ، نور رخش جلوه گرست ))

((هر کجا مي گذرم ، جلوه مستانه اوست ))

هر خدا جوي ، تمسک به ولايش دارد

هر گرفتار غمي ، سر به هوايش دارد

هر سري آروزي بوسه به پايش دارد

((هر دلي ميل سوي کرب وبلايش دارد ))

((ما ندانيم ، چه سريست که در خانه اوست ))