به رسم ادب سلام
اين روزها حال وهواي دل اگر باراني نباشد يقين بدان که جنس دل از سنگ است و به سعادتش اميدي نيست.اگرچه سنگ هم در اندوهش خون گريست.
گوش کن.صداي پاي کاروان رو به خاموشي است.تنها صداي نجواهاي کودکانه اي به گوش مي رسد که پدر را از عمق جان مي خواند والتماسش مي کند قدري بيشتر بماند.
اين بار قلم در دستانم مي لرزيد.چرا که داشت نجواهاي کودکانه اش را رقم مي زد:
آهسته تر پدر آهسته تر...
مرا از دعاي خيرتان فراموش نکن