اول ذي الحجه شب سالگرد ازدواجشان بود، به چشم هاي يکديگر نگريستند و بعد هر دو خنديدند، زمين وآسمان هم خنديد.

در انعکاس نگاه زن، دو دختر ديده مي شد،

يکي آرام مثل ام کلثوم و يکي صبور مثل زينب.

و در تلالو نور چشمان مرد هم دو پسر،

يکي غريب مثل حسن و يکي شهيد مثل... حسين.

نمي دانم چرا به نام حسين که رسيدند، باز به يکديگر نگريستند و بعد اشک مهمان چشم هايشان شد...

زمين و آسمان هم گريست...

نيک ياور آقاي محمدعلي

با خوندن مطالبتون در خصوص زيارت ياد اون اديبي شيرين سخن افتادم :

امر علي اليار ديار سلمي

اقبل ذاالجدار و ذاالجدارا

و ما حب الديار سغفن قلبي

ولکن حب من سکن الديارا

بر ديار سلمي مي گذرم، اين ديوار و آن ديوار را مي بوسم.

دوستي آن ديار، قلب مرا شاد نمي سازد، بلکه محبت ساکن آن است که مرا به وجد و سرور مي آورد.

راستي تا عاشورا ديگه چيزي نمونده ها...