ايشااله که ما هيچ کدومش نباشيم... حقيقتا تو اين مدتي که تهران به دور از همه اقوام هستم علي رغم همه غربتش يک خوبي داشت و اون اينکه کسي نبود که باهاش از اشناها حرف بزنيم و اين وسط کلي غيبت کنيم... تلفني هم کرايه نميکرد به جاي احوال پرسي غيبت کنيم...لذا الحمد الله فعلا اين دغدغه من نيست ... دغدغه من الان کاهلي و سستي تو عبادته