هر زمان كه از جور ِ روزگارو رسوايي ِ ميان ِ مردماندر گوشه ي تنهايي بر بينوايي ِ خود اشك مي ريزم،و گوش ِ ناشنواي آسمان را با فريادهاي بي حاصل ِ خويش مي آزارم،و بر خود مي نگرم و بر بخت ِ بد ِ خويش نفرين مي فرستم،و آرزو مي كنم كه اي كاش چون آن ديگري بودم،كه دلش از من اميدوارترو قامتش موزون ترو دوستانش بيشتر است.و اي كاش هنر ِ اين يكو شكوه و شوكت ِ آن ديگري از آن ِ من بود،و در اين اوصاف چنان خود را محروم مي بينمكه حتي از آنچه بيشترين نصيب را برده امكمترين خرسندي احساس نمي كنم.اما در همين حال كه خود را چنين خوار و حقير مي بينماز بخت ِ نيك، حالي به ياد ِ تو مي افتم،و آنگاه روح ِ منهمچون چكاوك ِ سحر خيزبامدادان از خاك ِ تيره اوج گرفتهو بر دروازه ي بهشت سرود مي خواندو با ياد ِ عشق ِ توچنان دولتي به من دست مي دهدكه شأن ِ سلطاني به چشمم خوار مي آيدو از سوداي مقام ِ خود با پادشاهان، عار دارم."ويليام شکسپير"