بسم رب المنتظر المهدی
اَللّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى وَابْدَاءْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ الْعَنِ الثّانِىَ، ثُمَّ الْعَنِ الثّانِىَ، ثُمَّ الْعَنِ الثّانِىَ وَالثّالِثَ وَالرّابِعَ اَللّهُمَّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً

سلام. شما بگید توی چندتا خط چطور میشه همه چیز رو جا داد؟ اول تبریک آغاز امامت منجی عالم بشریت روحی فداه و بعد عید الزهرا روز شادمانی دل اهل بیت علیهم السلام ، روز به درک واصل شدن دشمن اصلی اهل بیت لعنة الله علیه! یادمون باشه محبت و ولایت به فرموده‌ی امام صادق علیه السلام بدون برائت معنا نداره که در جواب شخصی که عرض کرد شخصی را میشناسم که محبت شما را دارد اما نسبت به دشمنان شما برائت ندارد. حضرت میفرمایند: هَیْهَاتَ کَذَبَ مَنِ ادَّعَى مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ یَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا! همانا دروغ میگوید کسی که ادعای محبت ما را دارد و نسبت به دشمنان ما ابراز بیزاری نمیکند(بحارالانوار جلد27 صفحه58) در تمام ادعیه هم این معنای مهم وجود داره که هم تولاست و هم تبری. برای اطلاع بیشتر پست پارسال رو به این مناسبت با عنوان "غدیر ثانی" بخونید.

و بعد سال جدید و بهار... هرچی فکر میکنم میبینم بهار بی گل روی ربیع الانام بهار نیست...

قـصد جـان میکند این عید و بهارم بـی تو              این چه عیدی و بهاری است که دارم بی تو؟
گـیـرم ایـن بـاغ گـلاگـل بـشـکـوفـد رنگین             بـه چـکار آیــدم ای گـل بـه چـه کـارم بی تو؟
گیرم از هیمه زمرد به نفس رویانده است             بـاز هــم بــاز ، بــهــارش نــشــمــارم بی تو

بهار باید فایده‌ای هم داشته باشه... برای تغییر... برای بهبود اوضاع... اما بهار برای دلهای یخ زده‌ای مثل دل من این بهارهای ظاهری نیست. بهاری باید از نوعی دیگر...

چنین که یخ زده ایمان من اگر هر روز               هــزار بــار بـیـــایـد بــهـــار کـافـی نـیـسـت
خودت دعـا بکن ای مهربان که برگردی               دعای این همه شب زنده دار کافی نیست

یک سال دیگه هم گذشت و توی تقویمهامون یک روز اضافه نشد: "روز ظهور موعود(عج)"

اما... نام کربلا که به گوشها میرسد ، سوزی عمیق در دلها ایجاد میکند. کبوتر دل، بال بال زنان خود را به دیواره‌ی قفس تنگ بدن میکوبد و آهی سوزان سر میدهد. کربلا جاییست که معنای عشق و آزادگی از حرف به عمل مبدل میگردد. عشق و آزادگی... همان دلباختگی معشوق در مقابل عاشق شاکله‌ی اصلی انسان است و شاید به همین دلیل باشد که تمام عاشقان، نیمه‌ی گمشده‌ی خود را در کربلا میجویند و تشنه‌ی زیارت و دیدارش هستند... هرکسی کو دور ماند از اصل خویش....بازجوید روزگار وصل خویش! راستش در خود نمیبینم لیاقت زیارت که نه! حتی دیدارِ کربلا را چه رسد به کربلایی شدن! چرا که کربلایی شدن یعنی از خود رها شدن! یعنی بی تعلق شدن! یعنی... و فاصله‌ی من و این مقام!!! هیهات!!! خدایا به حق کربلائیان... ما را نیز کربلایی کن!

و تو ای مولای مهربانیها... میدانم که از سر لیاقت دعوت ننموده‌ای! شاید برای اتمام حجتی باشد یا... کاش که آغازی دوباره باشد بر پایان تمام بی‌وفاییهایم. اما نیک میدانی که کبوتر دلم چقدر در هوای حرمت... در هوای صحن و سرایت بی‌تاب بود... اما این دل هرزه گرد ، این کبوتری که هر روز بر بام تازه ای می نشیند، این کبوتری که هر جا ، به طمع دانه ای فرود می آید، دست این آرزو را می بندد و پای این امید را در گل می نشاند. کاش می شد که این کبوتر دل، یکه شناس حرم تو باشد. کاش می شد که جز آستان تو، هیچ تصویری قاب چشمهایش را پر نکند. کاش می شد که این دل ، هماره حرم تو را پاس بدارد و همه جا را حریم تو بینگارد... که هست! کاش می شد که این کبوتر دل جز از دستهای مهربان تو دانه نگیرد و جز آغوش مهر تو لانه نپذیرد.... کاش میشد... کاش... و کلام آخر "ای که مرا خوانده‌ای...تو...خود...راه نشانم بده" این هم پست سفر قبل: "با اجازه‌ی آقام امام رضا"! یا علی . اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.

پ.ن.1: خوبی و بدی دیدید حلال کنید. انشاءالله شب جمعه در حرم امیرالمؤمنین علیه السلام دعاگوی دوستان خواهم بود. اگه دلخوری هست تا سه شنبه عصر برام بنویسید.

پ.ن.2: مثل دفعه‌ی قبل میشه با دل رفت کربلا... دست ادب بر سینه میگذارید... السلام علیک یا سیدنا الغریب یا اباعبدالله.(اسپیکرهاتون رو روشن کنید)

بسم رب المنتظر المهدی

سلام. هیچی هم که معرفت نداشته باشم نسبت به خودم، میتونم این رو تشخیص بدم که انسان تک بعدی نیست! دیروز عصر حالم خوب نبود... هرچی فکر کردم کجام درد میکنه، دیدم چیزیم نیست! اما خب حالم هم خوب نبود. شاید عبارتش این باشه: "دلم بدجوری گرفته بود". شما وقتی دلتون میگیره پیش چه دکتری میرید؟ دکتر داخلی میتونه دل گرفتگی رو درمون کنه؟

نشستم پیش یکی از همکارام، میگفت من هر 4 شنبه برنامه‌ی استخر دارم. ورزش برای سلامتی خیلی مفیده. آدم حتما باید برنامه ریزی داشته باشه واسه‌ی سلامتی! همکار بعدی گفت آره... من هم سعی میکنم ماهی یه بار یه برنامه‌ی کوه داشته باشم... بعد با قیافه‌ی جالبی پرسید شما چند وقت به چند وقت چکاپ میکنید؟ همکار اول جواب داد بابا ما فعلا جوونیم ورزش هم که میکنیم. همکار دوم گفت ربطی به جوونی و پیری نداره! وقتی چکاپ میکنی هم خیالت راحته و هم اگه چیزیت به سمت غیر نرمال حرکت کرد(نه اینکه غیرنرمال باشه) میتونی پیشگیری کنی!! همکار اول که انگار تحت تاثیر قرار گرفته بود گفت خب بعله! چند وقت به چند وقت خوبه؟ جواب شنید برای شما دیگه حداقل سالی یکبار باید باشه اما من پدر و مادرم رو 6ماه یکبار میفرستم فرانسه برای یه چکاپ کامل!! رسیدم خونه تلویزیون رو روشن کردم: دانشمندان دریافتند مصرف قهوه بر روی سلامتی تاثیر فراوانی دارد...

همه رو شنیدم اما حالم باز هم خوب نبود! فکر کردم برای یه جسم که دیگه حداکثر 100 سال قراره وجود داشته باشه این همه برنامه ریزی میکنیم... چکآپهای چندماهه و چند ساله اما برای قسمت دوم وجودمون چه میکنیم؟ برای سلامت روحمون هر هفته میریم ورزش؟ آیا آزمایش میدیم روی صفات روحمون؟ آیا نگاه میکنیم که ظلمت نفسمون چقدر از حالت نرمال خارج شده؟ اصلا آزمایشگاهش رو میشناسیم؟ اصلا پزشک داریم برای روحمون؟ اگه بدنمون مریض باشه از یکسری از لذتهای دنیوی محروم میشیم. اما اگه روحمون مریض باشه چی؟ پیامبر اکرم(ص) میفرمایند: لَوْ لا اِنَّ الشَّیاطِین یَحُومُونَ عَلَى قُلُوبِ بَنِى آدَم لَنَظَروا اِلَى مَلَکُوتِ السَّمَوات وَ الاَرْض. اگر نبود که شیطانها قلوب بنی آدم را احاطه کرده‌اند ، انسان میتوانست ملکوت آسمانها و زمین را مشاهده کند. روح انسان مریض از قرب پروردگار به دوره. از درک حقایق عالم امکان محرومه. راستی‏ وقتی میفهمیم میکروب و ویروس قلبمون رو احاطه کرده چیکار میکنیم؟

بیاییم آخر سال، برای سلامت روحمون توی سال جدید به برنامه‌ داشته باشیم. ورزش روزانه و هفتگی... چکآپهای هر روز ، هفتگی و ماهانه! نمیگم مساوی جسم (که باید بیشتر هم باشه) اما لااقل یکدهم هزینه‌ای که میخوایم برای جسممون بکنیم برای سلامت روحمون انجام بدیم. یه خورده رژیم گناه بگیریم که لایق همراهی صاحب الزمان بشیم. یه خورده تقویتی دعا و زیارت و ذکر و نماز به روحمون تزریق کنیم تا با هر باد ناموافقی مریض معصیت نشیم. بیاییم طبیب دلهامون رو بشناسیم. بیاییم توی سال چند بار دینمون رو، اعتقاداتمون رو ، راهمون رو به طبیبمون عرضه کنیم و اگه ناخالصی توش بود قبل ازاینکه به مرض تبدیل بشه ، درمانش کنیم... متن سال قبل رو خوندم... خیلی شبیه بود اما کاملتر! دوست داشتید یه نگاهی هم به این مطلب با عنوان "خانه تکانی دل" بندازید. اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.

پ.ن.1:تو طبیب دل بیمار منی... تنها یار منی... یا صاحب الزمان!!

پ.ن.2: عجب سرزمینی‌ که نرسیده ، نگران و دلتنگ بازگشت و جدایی هستی! عجب دلهره‌ای وجودت را فرا گرفته... نکند باز برگردی و بنویسی: "چه زود دیر میشود!"... نکند باز برگردی و بگویی هرچه گرفتم همانجا از من دزدیدند... نکند باز برگردی و... نه! نه! خدا کند که برنگردی و چه سعادتی بالاتر از این؟ اما این ذکر فراموشت نگردد: وَ لا جَعَلَهُ الله آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزیارَتِکُم!

پ.ن.3: هرچی فکر کردم نوای وبلاگ رو چی بذارم چیزی به نظرم نرسید جز این: ذکر لبم آهنگته کربلا... دوباره این دل تنگته کربلا...!!