بسم رب المنتظر المهدی

سلام. دلم گرفته بود! از خیلی از چیزها. رسیدم خونه و کامپیوتر رو روشن کردم تا از دوستان خوبم روحیه بگیرم اما دیدم اونها از من داغونترند. نمیدونم چیه که همه به هم ریختند! غم دلها زیاد شده. نمیدونم از غم از دست دادن دوستهامونه یا نه! نه! شاید (خوش خیالی که بد نیست) شاید دلمون اینقدر به دل آقامون نزدیک شده که وقتی غم روی دلش سنگین میشه ما هم ناراحت میشیم!(یعنی میشه مثل وقتی بچه بودم بازم غم غروب جمعه رو درک کنم؟) نمیدونم چیه اما دیگه وقتی به وبلاگ سید رسیدم و کامنتهای یاس رو دیدم(آدرس نمیدم شاید...) ترکیدم. گفتم بیام و یک مطلب بنویسم.

شاید خیلی از ما که ادعای مذهبی بودن داریم خیلی وقتها توی زندگیمون به جاهایی رسیدیم که از ادامه راه خسته شدیم. به قول معروف کم آوردیم. خیلی وقتها در مبارزه با نفسمون اینقدر شکست خوردیم که دیگه میگیم بی خیال! من و چه مبارزه با نفس!! اما خیلی وقتها هم هست که مشکل بیرونیه. میبینیم سر کلاس ، سر کار ،‌ توی مدرسه یا دانشگاه اگه بخوایم خوب باشیم مسخره‌مون میکنند. اگه نخوایم دروغ بگیم یا با خیلیها همراه بشیم برای همه عجیبه! چرا بقیه با خیال راحت از هر گناهی که انجام دادند تعریف میکنند و مورد تحسین قرار میگیرند اما من که میخوام سر وقت نمازم رو بخونم مورد بازخواست قرار میگیرم! چرا اونهایی که زیاد هم مقید نیستند بعضا زندگی راحتتری دارند؟

یک جواب دارم. اگه قرار بود خوب بودن آسون باشه که دیگه حسن نبود! امتیاز محسوب نمیشد. مگه نگفتند دنیا زندان مؤمنه؟ واقعا توی زندان قراره به آدم خوش بگذره؟ امیرالمؤمنین علی علیه السلام میفرمایند در طریق هدایت از کمی اهلش به وحشت نیفتید. بدرستیکه مردم بر سفره ای جمع شده اند که سیری ناپذیر است و گرسنگیش زیاد میباشد.(نهج البلاغه صفحه 319)

 میخوام با کلام معصومین علیهم السلام جواب این سئوال رو بهتر بدم.

شده کاری انجام بدید و به جای اینکه ازتون تشکر کنند ، برعکس بگند که چرا فلان کار رو کردید؟(شنیدم که میگند چرا شهداء چنین کردند و چنان کردند)امام صادق میفرمایند : مؤمن (فرد نیکوکاری است که) مورد ناسپاسی قرار میگیرد.(اصول کافی جلد7 صفحه 751)

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن ، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی! میگید چه ربطی داره؟ این روایت رو ببینید که امام صادق علیه السلام میفرمایند: مومن مانند یک ترازو است. هرچه ایمانش بیشتر شود ، بلاهایی که به او میرسد نیز بیشتر خواهد شد.

حالا میدونید این سختیها برای انسان چی هستند؟ امیرالمؤمنین علیه السلام میفرمایند به درستیکه بلا برای ظالم ادب ، برای مؤمن امتحان ، برای انبیاء درجه و برای اولیاء خدا کرامت میباشد.(مستدرک الوسائل جلد2 صفحه438)

یا صاحب الزمان! تو که یک گوشه‌ی چشمت غم عالم ببرد – حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.

انا لله و انا الیه راجعون! تا حالا به این جمله دقت کردید؟ ما از خداییم و به سوی او باز میگردیم. همیشه سئوالم از خودم این بود که چرا وقتی کسی میمیره این آیه رو مینویسند؟ در قرآن اومده که:شما را به انواع بلاها (الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و...) آزمایش میکنیم. پس بشارت باد بر صابران. آنهایی که وقتی مصیبتی به آنها میرسد میگویند: انالله و انا الیه راجعون. پس فکر میکنم این قسمت از آیه 156 سوره بقره که هنگام فقدان کسی نوشته میشه تذکریست به بازماندگان. راستی اگه به همین یک تکه از یک آیه از قرآن ایمان داشته باشیم و یقین پیدا کنیم، هیچ سختی در این دنیا سخت نیست چون راهیست برای رسیدن به الله.

راجع به دفتر در کامنتها مینویسم چون نمیخوام طولانی بشه. اونهایی که دنبال دفتر هستند اولین کامنت رو بخونند. یا علی

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.