بسم رب المنتظر المهدی
ایام شهادت مولی الموحدین سیدالمظلومین امیرالمؤمنین اسدالله الغالب علی ابن ابیطالب علیه السلام را خدمت مولایمان صاحب الزمان و شیعیان تسلیت عرض میکنم.

وقتی آدم مهمون میشه، صاحبخونه بهترین چیزی که داره رو برای مهمونش میاره! مهمون هم سعی میکنه آداب مهمونی رو رعایت کنه. اول که وارد میشه صاحبخونه رو ملاقات میکنه ، هرجا که گفت میشینه ، هرچیزی که آماده کرده بود رو استفاده میکنه و بیشتر خوشحاله که مهمون شده.

حالا رسیدیم به بهترین جای مهمونی! مهمونیی که با گرسنگی پذیرایی شدیم و حالا خدا به بیخوابی و سحر خیزی هم دعوتمون میکنه!! که به چی برسیم؟؟ به مقامی که خدا دوستمون داشته باشه یعنی مقام توّابین. إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِین. وقتی به این موضوع فکر میکنم خجالت میکشم که انگار خدا بیشتر از من به توبه‌ی من شوق داره! امام باقر علیه السلام میفرمایند: إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَ زَادَهُ فِی لَیْلَةٍ ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا شوق خدا به توبه‌ی یک بنده بیشتر از شوق کسی است که در یک شب تاریک تمام توشه‌اش را گم میکند و منتظر یافتنش میباشد.(اصول کافی جلد2 صفحه435)

پس چقدر بده که ما همیشه این شوق خدا رو به تاخیر میندازیم... امان از نفس مسوّفه! تازه از این هم بالاتر! نه تنها میبخشه بلکه بدیها رو هم به خوبیها تبدیل میکنه مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ(سوره فرقان آیه 70) یعنی نه اینکه فقط حذفشون کنه بلکه به جاش حسنه هم مینویسه که جاش معلوم نشه! که قشنگ این کلام معنا پیدا کنه که: التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ کَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ(اصول‌کافی جلد2 صفحه 435)

ممکنه شیطان بیاد سراغمون که ما اینکاره نیستیم... اینقدر توبه کردیم و باز برگشتیم! میتونیم با این سئوال جوابش رو بدیم. آیا شیطان از گمراه کردن یک کسی که هزاران سال عبادت کرده ناراحت میشه؟ آیا میگه که چون تو هروقت فریبت دادم مجدد رفتی سراغ خدا پس من دیگه تو رو فریب نمیدم؟ هرگز! بلکه خیلی هم خوشحال میشه. مطمئن باشیم که خدا بیشتر از شیطان خوشحال میشه که ما بعد از هزاران بار گناه مجدد به سمتش برگردیم. دریکی از دعاهای مسجد کوفه داریم: اللَّهُمَّ أَنْتَ أَنْتَ وَ أَنَا أَنَا أَنْتَ الْعَوَّادُ بِالْمَغْفِرَةِ وَ أَنَا الْعَوَّادُ بِالذُّنُوب خدایا تو ، تویی و من منم! تو بسیار به بخشش بازمیگردی و من بسیار به گناه! این شبها میشه نشست و با خدا قشنگ حدیث نفس کرد!! وقتی خودمون رو بشناسیم از وجودمون هم توبه میکنیم. وقتی توبه میکنیم کثافات اصلی دلمون برطرف میشه و بعد عیبهای ریزتر مشخص میشه... اون وقت باید بریم سراغ توبه‌ی خواص! ولی خودمونیم عجب نعمت بزرگیه این توبه و استغفار! امیرالمومنین میفرمایند: عَجِبْتُ لِمَنْ یَقْنَطُ وَ مَعَهُ الِاسْتِغْفَار تعجب میکنم از کسی که ناامید است درحالیکه میتواند استغفار کند! اما...الهی!

شبهای درازِ بی عبادت چه کنم؟؟            طـبعم به گناه کـرده عادت چه کنم؟
گویند کریم است و گنه میبخشد              گیرم که ببخشد، زخجالت چه کنم؟

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.

پ.ن.: به غیر از نوای وبلاگ ، مناجات التوابین رو هم اینجا میذارم که گوش کنید. متن مناجات نیز در ادامه‌ی مطلب قابل دسترسی است. إِلَهِی هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ خدایا بنده‌ی فراری غیر از خانه‌ی مولایش کجا را دارد که برگردد؟

پ.ن.2: این متن پارسال راجع به شب قدر بود: لیله القدر یعنی فاطمه(س)

بسم رب المنتظر المهدی
ای اهل زمین! واشده درِ آسمون          خورشید اومده نیمه‌ی ماه رمضون
میلاد سبط اکبر ، کریم اهل بیت ، امام حسن علیه السلام بر تمام شیعیان خصوصا شما دوستان عزیز فرخنده باد

توی مهمونی نشسته بودم! افطاری معمولی نبود... شاید چون آدمهاش کمتر اسیر روزمرگی بودند. دلم گرفته بود. شروع کردم به صحبت... بچه‌ها دلم تنگه کربلاست!! یادش به خیر! عجب صفایی داشت بین الحرمین. یعنی میشه یه ماه رمضون مسجد سهله اعتکاف کنیم؟ شب قدر نجف باشیم؟ دلم تنگ غروب کربلاته...

صدای اس ام اس اومد... رفیقم بود! یک رفیق ندیده! برام نوشت: سلام! میشه برام از کربلا بگی؟؟ تعجب کردم! چطور درست همین الآن که من دلم اونجا بود رفیقم اینطور ازم سئوال کرد؟

سحر شد. نشستم سر سجاده اما دلم فقط کربلا بود... صبح که با رفیقم صحبت کردم گفت سحر عجیب دلم کربلایی بود!!

بار اول نیست که با رفیقم یک حس مشترک پیدا میکنیم! بار اول نیست که وقتی دل یکیمون میگیره دل اون یکی هم میگیره!! چرا؟؟ چطور؟؟ 2-3 ماهه باهم ارتباط داریم. همدیگر رو ندیدیم ، چیز زیادی از هم نمیدونیم اما...

وای بر من!! یکبار رفیقم ناراحت بود و من نفهمیدم. اعتراض کرد که چه ادعای رفاقتی داری که متوجه نشدی که من ناراحتم!! حق هم داشت!! وای بر من!! از اون روز سعی کردم ارتباط بهتری برقرار کنم.

وای بر من!! چند ساله دیگه با گرفتن دل آقام(عج) دلم نمیگیره؟؟ چند ساله دیگه نمیفهمم که آقام غروبهای جمعه پرونده‌ی من رو ورق میزنه چه حالی داره؟!؟ چند وقته که دیگه دلم به دل اربابم وصل نیست؟ چند وقته که فقط ادعا میکنم؟؟ چرا از این حِسّم برای رفیق واقعی و همیشگیم استفاده نمیکنم؟؟ دیگه ندیدن رو نمیتونم بهانه بکنم چون رفیقم رو هم ندیدم. دیگه هیچ چیزی رو نمیتونم بهانه کنم جز غفلت خودم رو... وای بر من!! یعنی کمتر از وقت و انرژی که برای دوستم میذارم برای امام زمانم وقت میذارم؟؟ امام زمانی که میفرمایند: إِنَّا غَیْرُ مُهْمِلِینَ لِمُرَاعَاتِکُمْ وَ لَا نَاسِینَ لِذِکْرِکُم همانا ما در رعایت احوال شما کوتاهی نمیکنیم و شما را فراموش نمینماییم! امام زمانی که میفرمایند: با بیماری شیعیانمان بیمار میشویم! 2-3 ماه ارتباط میتونه اینطور سازنده باشه... پس ادعای بیست و اندی ساله‌ی ارتباطم با امام زمان(عج) ادعایی بیش نبوده نه؟؟

دوستان بیایید به هم کمک کنیم که رفاقتمون رو با صاحبمون بیشتر کنیم... ببخشید اگه خیلی پراکنده نوشتم. اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.