اگر کسى با دشمن بیرونى مى جنگد باید از آهن وآتش استفاده کند، ولى اگر بادشمن درونى مى جنگد باید از «آه » استفاده کند نه از «آهن ». در مبارزه یا هوى وهوس باید از «آه » استفاده کرد، زیرا در آن جا از آهن کارى ساخته نیست. انسانى که باهوس بجنگد، بلکه آن کس که در کنار نیایش ودعا وراز ونیاز به سر مى برد، در مقابل هوس مسلّح است. در دعاى کمیل مى فرماید: «وسلاحه البکاء» (2) یعنى در جنگ بادشمن درونى ودر جبهه جهاد اکبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گریه است نه شمشیر، واسلحه تیز وکارآمدِ جهاد اکبر، تهذیب نفس وناله است واین اسلحه را زنها بیشتر از مردها دارند. خداى سبحان در راه تهذیب نفس، زنها را مسلّح تر از مردها آفریده است، چون ناله و لابه، هنر هر کسى نیست، چه بسا افرادى که در مجالس سوگ سالار شهیدان حسین بن على صلوات اللّه وسلامه علیه مى نشینند امّا آن هنر ودرک را ندارند که اشک بریزند، بر فرض هم که درک داشته باشند، نرمش دل در آنها نیست، چه این که تحصیل نرمش دل، کار هر کسى نیست وفضیلتى نیست که نصیب هر کسى بشود. بنابراین، سرمایه جهاد اکبر، گریه است. در دعاى ابو حمزه ثمالى که از مبسوطترین دعاهاى ماه مبارک رمضان است، امام سجّاد علیه السلام به ذات اقدس اله عرض مى کند: مرا کمک کن تا سلاح را فراهم کنم، مرا در گریه اعانت کن. «واعنّی بالبکاء على نفسی » (3) ویارى کن مرا در گریه براى خودم. مُعین من باش که من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، کمک کن که اگر اشکم تمام شد دوباره اشک بجوشد. اگر زن در بخش هاى مختلف کارهاى اجرایى یا مسائل جبهه وجهاد وبخش هاى نظامى حضور نداشت، دلیل آن نمى شود که در تقرّب الى اللّه سهمش کمتر از مرد باشد. خدا اسلحه جهاد اکبر را به زنها بیش از مردها داده، منتها این را باید به جا مصرف بکنند. کسى که شمشیرى در دست دارد وآن را به سنگ مى زند به کارى بیهوده روى آورده است، کسى هم که براى دنیا گریه مى کند، گرچه رقیق القلب واهل ناله ولابه است، امّا بى جا مى نالد. تعلیمات دین براى آن است که انسان این سلاح را به جا بکار ببرد، به مردها مى گوید اسلحه فراهم بکن واسلحه را به جا به کار ببر، وبه زنها مى گوید اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به کار ببرید، مرد باید دو زحمت بکشد وزن یک زحمت، مثل یک کشورى که در جنگ مسلّح نیست وبه او مى گویند خودکفا شو واسلحه فراهم کن، بعد هم به جا ومناسب به کار ببر، امّا به کشورهایى که در تولید سلاح به خودکفایى رسیده اند نمى گویند مسلّح شو، بلکه مى گویند سلاح دارى ولى به جا بکار ببند. گریه سلاح انسان است، واین سلاح را ذات اقدس اله به زنها بیش از مردها داده وبه آنان گفته است که این سلاح را به جا بکار ببرید. این درست است که جمال براى زنان سرمایه است وباید، هم به جا مصرف کنند وهم زکات آن که عفاف است: «زکاة الجمال العفاف » (4) مراعات کنند، لیکن جمال حقیقى آنان همان انجذاب به سوى جمال مطلق است وباید در تحصیل آن دقّت کنند. ذات اقدس اله سرمایه رقّت قلب واحساس را براى آن نداده تا انسان در اثر چشم وهم چشمى براى مظاهر دنیا ولباس وزیور گریه کند، بلکه اینها سلاح مبارزه با کفو ولجاج وعناد واسباب تحصیل قرب وکمال است.
