بسم رب المنتظر المهدی

سلام. اربعین که میگذره دیگه انگار سفره‌ی کشتی نجات داره به ظاهر جمع میشه اما... خوش به حال اونهایی که دنبال ظواهر نبودند و دلشون همیشه به این کشتی نجات پیوند خورده. مناسبتهایی که در پیش هست هرکدوم یک مطلب نیاز داره لذا به جای همه اونها نوای وبلاگ رو عوض کردم تا از اول محرم تا آخر صفر رو پوشش بده(خداحافظ پیرن سیاه ارباب). پیشاپیش هم شهادت رسول اکرم و سبط اکبر، امام حسن و امام رضا علیهم السلام رو تسلیت عرض میکنم.

یک سال دیگه گذشت! تا سال جدید چند صباحی بیشتر باقی نمونده. من و شما یک سال دیگه رو هم پشت سر گذاشتیم. چند سالمون شده؟ یادمه سال قبل توی مجلس اربعین سرور و سالار شهیدان تحویل شد. چقدر قرار گذاشتیم و شکستیم؟ آخر سال که میشه میشینیم و فکر میکنیم که چقدر به اهدافی که برای خودمون تعیین کرده بودیم در این سالی که گذشت رسیدیم! اهداف مالی ، تحصیلی ، شغلی ، علمی و... اگه به یکی از اونها نرسیدیم میشینیم و فکر میکنیم که چرا؟ چه موانعی باعث این عدم موفقیت شده و تصمیم میگیریم به نحوی اون رو برطرف کنیم.

پس چرا برای رسیدن به بالاترین مقامی که باید به اون برسیم برنامه‌ای جدی نداریم؟ مقام خلیفه اللهی انسان که با رسیدن به جایگاه عبد محقق میشه! بالاترین ارزش یک انسان اینه که یک عبد باشه. یک عبد مخلص. یک عبد ذلیل و حقیر و مسکین و مستکین که هیچی از خودش نداشته باشه. بالاترین مقامی که هر روز برترین مخلوق خداوند رو به اون مقام میشناسیم! اَشهَدُ اَنَّ مُحَمّد عَبدُهُ و رَسولُه.

همین امروز رو با سال قبل مقایسه کنیم. آیا تونستیم یک قدم به خدا نزدیکتر بشیم یا کیلومترها ازش دور شدیم؟ در سالی که گذشت، با اعمالمون چقدر تونستیم رضایت امام زمانمون (روحی فداه) رو جلب کنیم که رضایت خداوند هم در گرو رضایت ایشون است؟ یا خدایی نکرده چقدر با کارهامون ، غمی رو غمهای غروبهای جمعه‌ی ایشون گذاشتیم؟

قبل از شروع سال جدید همه رسم دارند که منزلشون رو تمیز کنند. القَلبُ حَرَمَ الله! چرا ما خونه‌های دلمون رو تمیز نکنیم؟ بیا که خانه تکانی کنیم خانه‌ی دل! اما اینقدر این دل زنگار گرفته که به تنهایی کاری از پیش نمیره ، پس متوسل میشیم به کلام نورانی اباعبدالله الحسین علیه السلام در دعای عرفه که میفرماید:اِلَهی أَنْتَ الَّذِی أَشْرَقْتَ الْأَنْوَارَ فِی قُلُوبِ أَوْلِیَائِکَ حَتَّى عَرَفُوکَ وَ وَحَّدُوکَ وَ أَنْتَ الَّذِی أَزَلْتَ الْأَغْیَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِکَ حَتَّى لَمْ یُحِبُّوا سِوَاکَ وَ لَمْ یَلْجَئُوا إِلَى غَیْرِکَ – خداوندا! تویی که در قلوب اولیاء و خاصانت با انواری متجلی شدی تا به مقام معرفتت برسند و ترا به یکتایی بشناسند. تو همانی که بیگانگان را از دل محبین‌ات بیرون راندی تا غیر از تو کسی را دوست نداشته باشند و جز به درگاهت به جایی پناه نبرند. از خدا بخواهیم که محبتِ غیر رو از دلمون بیرون کنه و دلمون رو فقط معدن محبت خود و احبائش قرار بده. بگیم خدایا با ما هم کاری بکن که غیر از درگاه تو به جایی پناه نبریم که اگه از تو روی بگردونیم همیشه آغوش شیطان برای ما بازه. اگه کسی خونه‌ی دلش خونه‌ی محبت خدا بشه بنا به گفته امام صادق علیه السلام دیگه به غیر خدا مشغول نمیشه: إِنَّمَا خَالَطَ الْقَوْمَ حَلَاوَةُ حُبِّ اللَّهِ فَلَمْ یَشْتَغِلُوا بِغَیْرِهِ – گروهی که شیرینی محبت خداوند با آنها عجین شده باشد به غیر خدا مشغول نمیشوند(اصول کافی جلد2 صفحه130)  از خدا بخواهیم که میل به طاعت رو در درونمون بیشتر کنه و رغبتمون رو به گناه کم کنه که اون هم با چشیدن طعم شیرین همنشینی با خدا بدست میاد. یَا مَنْ أَذَاقَ أَحِبَّاءَهُ حَلَاوَةَ الْمُؤَانَسَةِ فَقَامُوا بَیْنَ یَدَیْهِ مُتَمَلِّقِین – ای کسی که به دوستدارانت شیرینی همنشینی را چشاندی که همیشه در درگاهت، نیازی متملقانه به جانب تو داشته باشند.(دعای عرفه) از خداوند بخواهیم که ما را از جمله‌ی این گروهی قرار دهد که در قرآن فرمود: فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَه‏(مائده54) یعنی میشه ما هم محبوب خداوند باشیم و هم محب او؟؟چطور؟جوابش رو در قرآن داریم: قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّه(آل عمران 31) پس از خداوند بخواهیم که در سال جدید به ما توفیق دهد که از رسول خدا و خاندانش علیه و علیهم السلام پیروی کنیم و تقوای الهی پیشه کنیم تا شامل فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّه بشیم تا اگه غمی از غمهای دل امام زمان (عج) برطرف نمیکنیم ، لااقل غمی به غمهایشون اضافه نکنیم.

اگر خداوند توفیق دهد آخر هفته عازم پابوس آقا علی ابن موسی الرضا علیه السلام هستم و خدمتتون نیستم که سال جدید رو تبریک بگم لذا پیشاپیش سال جدید رو هم تبریک میگم ، گرچه:

  بی روی تو هرکس گذرد لیل و نهارش             دلـگیـرتر از فصـل خـزان است بهارش
    بـهـتـر کـه هـمه عـمر ز هم باز نگردد            چشمی که نشد باز دمی بر رخ یارش

سال که تحویل میشه اولین کارتون چیه؟؟ به بزرگترها سر میزنید نه؟ امسال بیاییم بگیم آقا جان! بزرگ ما شمایید. سال که تحویل شد بگیم: سلام علی آل یاسین!! بگیم آقا جان ما ایرانیها رسممون اینه که دید و بازدید داریم، متی ترانا و نراک؟ عیبی نداره آقا جان! دل عاشق به پیغامی بسازه! بگیم آقا بزرگترهای ما حتی اگه ما خیلی بد بودیم برای عید وقتی به در خونشون میریم در رو به رومون باز میکنند! بیاییم امسال عیدمون رو با آقامون شروع کنیم و از بزرگمون غافل نشیم.راستی اگه آقا بخوان بیان منزل ما ، ما آمادگیش رو داریم؟

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.

بسم رب المنتظر المهدی

سلام. دلم گرفته بود! از خیلی از چیزها. رسیدم خونه و کامپیوتر رو روشن کردم تا از دوستان خوبم روحیه بگیرم اما دیدم اونها از من داغونترند. نمیدونم چیه که همه به هم ریختند! غم دلها زیاد شده. نمیدونم از غم از دست دادن دوستهامونه یا نه! نه! شاید (خوش خیالی که بد نیست) شاید دلمون اینقدر به دل آقامون نزدیک شده که وقتی غم روی دلش سنگین میشه ما هم ناراحت میشیم!(یعنی میشه مثل وقتی بچه بودم بازم غم غروب جمعه رو درک کنم؟) نمیدونم چیه اما دیگه وقتی به وبلاگ سید رسیدم و کامنتهای یاس رو دیدم(آدرس نمیدم شاید...) ترکیدم. گفتم بیام و یک مطلب بنویسم.

شاید خیلی از ما که ادعای مذهبی بودن داریم خیلی وقتها توی زندگیمون به جاهایی رسیدیم که از ادامه راه خسته شدیم. به قول معروف کم آوردیم. خیلی وقتها در مبارزه با نفسمون اینقدر شکست خوردیم که دیگه میگیم بی خیال! من و چه مبارزه با نفس!! اما خیلی وقتها هم هست که مشکل بیرونیه. میبینیم سر کلاس ، سر کار ،‌ توی مدرسه یا دانشگاه اگه بخوایم خوب باشیم مسخره‌مون میکنند. اگه نخوایم دروغ بگیم یا با خیلیها همراه بشیم برای همه عجیبه! چرا بقیه با خیال راحت از هر گناهی که انجام دادند تعریف میکنند و مورد تحسین قرار میگیرند اما من که میخوام سر وقت نمازم رو بخونم مورد بازخواست قرار میگیرم! چرا اونهایی که زیاد هم مقید نیستند بعضا زندگی راحتتری دارند؟

یک جواب دارم. اگه قرار بود خوب بودن آسون باشه که دیگه حسن نبود! امتیاز محسوب نمیشد. مگه نگفتند دنیا زندان مؤمنه؟ واقعا توی زندان قراره به آدم خوش بگذره؟ امیرالمؤمنین علی علیه السلام میفرمایند در طریق هدایت از کمی اهلش به وحشت نیفتید. بدرستیکه مردم بر سفره ای جمع شده اند که سیری ناپذیر است و گرسنگیش زیاد میباشد.(نهج البلاغه صفحه 319)

 میخوام با کلام معصومین علیهم السلام جواب این سئوال رو بهتر بدم.

شده کاری انجام بدید و به جای اینکه ازتون تشکر کنند ، برعکس بگند که چرا فلان کار رو کردید؟(شنیدم که میگند چرا شهداء چنین کردند و چنان کردند)امام صادق میفرمایند : مؤمن (فرد نیکوکاری است که) مورد ناسپاسی قرار میگیرد.(اصول کافی جلد7 صفحه 751)

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن ، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی! میگید چه ربطی داره؟ این روایت رو ببینید که امام صادق علیه السلام میفرمایند: مومن مانند یک ترازو است. هرچه ایمانش بیشتر شود ، بلاهایی که به او میرسد نیز بیشتر خواهد شد.

حالا میدونید این سختیها برای انسان چی هستند؟ امیرالمؤمنین علیه السلام میفرمایند به درستیکه بلا برای ظالم ادب ، برای مؤمن امتحان ، برای انبیاء درجه و برای اولیاء خدا کرامت میباشد.(مستدرک الوسائل جلد2 صفحه438)

یا صاحب الزمان! تو که یک گوشه‌ی چشمت غم عالم ببرد – حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.

انا لله و انا الیه راجعون! تا حالا به این جمله دقت کردید؟ ما از خداییم و به سوی او باز میگردیم. همیشه سئوالم از خودم این بود که چرا وقتی کسی میمیره این آیه رو مینویسند؟ در قرآن اومده که:شما را به انواع بلاها (الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و...) آزمایش میکنیم. پس بشارت باد بر صابران. آنهایی که وقتی مصیبتی به آنها میرسد میگویند: انالله و انا الیه راجعون. پس فکر میکنم این قسمت از آیه 156 سوره بقره که هنگام فقدان کسی نوشته میشه تذکریست به بازماندگان. راستی اگه به همین یک تکه از یک آیه از قرآن ایمان داشته باشیم و یقین پیدا کنیم، هیچ سختی در این دنیا سخت نیست چون راهیست برای رسیدن به الله.

راجع به دفتر در کامنتها مینویسم چون نمیخوام طولانی بشه. اونهایی که دنبال دفتر هستند اولین کامنت رو بخونند. یا علی

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و شیعته و المستشهدین بین یدیه.