بسم رب المنتظر المهدی

وقتی این روزها میرسه دیگه دلم آروم و قرار نداره. نمیدونم با چه زبونی با آقام(عج) صحبت کنم! انگار قراره خبری بشه! آره اینجا دیگه آخرین ایستگاهه، 15 روز بیشتر تا مهمونی خدا نمونده و این نفس مسوفه که همیشه توبه رو به فردا میندازه دیگه نمیتونه فرار کنه. آره امروز روز قدره! نمیدونم باید چه کنم. گاهی زمزمه میکنم: یابن الحسن روحی فداک ، متی ترانا و نراک ، فلیس محبوبی سواک! اما نه نکنه همش ادعا باشه! رو به قبله میکنم و دستم رو روی سرم میذارم و میگم : یا أَیُّهَا الْعَزیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقینَ. شاید این بهترین حرف باشه اما دل آروم نمیشه. اگه امروز هم بگذره و... وای بر من! وای بر من!

از تو ما را سوزی است در سینه و داغی است بر دل، داغی که همیشه با ما خواهد ماند و سوزی که تا دیدنت به همراه داریم..."متی ترانا و نراک؟" آیا زمان آن فرا خواهد رسید که دیده در دیده ات بدوزیم و در آیینه نگاهت نگاه اشکبار خویش را به تماشا بنشینیم؟ آیا صبح نمیخواهد سرزند؟ آیا خورشید همچنان به ضیافت ابرها دل خوش دارد؟ این نقاب کی بر می‌افتد؟ این حجاب کی کشف میشود؟ "الی متی احار فیک یا مولای؟" حیرانی تا کی؟ سرگشتگی تا کجا؟چرا جلوه ای نمیکنی؟ چرا حتی در رویا چهره نمایان نمیکنی؟ فرو ریختیم، شکستیم، در این سیاهی اسیر شدیم و تو نیز – نمیدانم چرا؟ شاید حقمان بود – گسستی و پنهان شدی در نور، در سپیدی! میدانی؟ تو آشکارتر از روزی، واضح تر از ضحایی ، پدیدارتر از مهتابی ، این چشمان منند که کور شده اند و بر این راه ، سپید. وگرنه کی گشته ای نهفته که پیدا کنم تو را؟ تو نهانی؟!‌ بسا تصور باطل!! این ماییم که نهانیم و تویی که آشکاری! و نه عجب اگر در شهر کوران خورشید را انکار کنند. اما مگر نمیخواهی ما را از این حیرانی بدر آوری؟ مگر تو آنکس نیستی که وعده داده شده‌ای؟ پس این میعاد کجاست؟ این موعود را در کجای آینده این سیاره رنج باید یافت؟! با کلام کدام خطاب بخوانمت و با زبان کدام توصیف بستایمت؟! به کدام مناجات برای نجوا با تو بیاویزم؟! بیا این دل سوخته من – تمام دارائیم – پیشکش به غبار قدمت! من اگر پروانه نبودم دور تو نمیگشتم. من برای سوختن آمده ام ، از آتش پروا ندارم!... نگاه کن ببین مذاب کلمات دارد از آتشفشان سینه ام بیرون میریزد! ببین که دارم میگدازم!

گاه اگر دوستی را از یاد برده باشی ، دلت آرام میگیرد و خودت را تسلا میدهی بر نبود او و فراموشش میکنی آرام آرام ، اما ... آما اگر بی هیچ بهانه ای ، حتی وقتی به جفایش آزرده باشی ، پیامی بفرستد یا پیغامی روانه کند ، آنهم از سر مهر! آنوقت تمام وجودت به یکباره شوق نمیشود که به یک نظر هم شده نظاره اش کنی؟؟؟!؟ تو را به خدا نمیشود؟!...

چرا و اکنون آتش این اشتیاق دارد از سر و رویم بالا میرود!... آه!...‌آه!... شرح جدایی چه گویم؟! و فصل فراق را چون بنگارم؟! آنگاه که میدانم دل تو هم از این دوری خون است! مولا هم اگر عبد را نبیند ، روزگار دشوارش می‌آید. پس همین مرا بس است! این سعادت از سرم هم زیاد است که در آناء لیل و اطراف نهار ، در غدو و آصال ، دل به یادت بسپرم. بر زورق ذکرت بنشینم و عطش خویش بنشانم. عمر اگر میرود تنها حاصلش این است که لحظه ای با تو باشم و از تو بسرایم و در هوایت بگریم و ما بقی...

سلام بر تو ای محبوب من! ای معشوق حقیقی من! ای آتش افروز دل من! ای از همه عمر ، حاصل من! و کلام آخر اینکه: یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئینَ

شما دوستان وقتی این متن رو میخونید، من در صحن و سرای علی بن موسی الرضا علیه السلام هستم. میایید با هم یک معامله کنیم؟ اگه اهل معامله هستید این چند خط رو بخونید و اگر نیستید این قسمت رو ندیده بگیرید. خوب حاضرید؟ من صبح نیمه شعبان به نیابت از همه دوستانی که این وبلاگ رو میخونند در صحن و سرای مولا یک زیارت جامعه میخونم. شما هم برای من دعا کنید. بگید خدایا! این محمدعلی خیلی دوست داره از محبین واقعی اهل بیت علیهم السلام باشه خیلی دوست داره عبدی باشه که دل مولا هم براش تنگ بشه اما شیطان و نفس بهش اجازه نمیدهند. دعا کنید که من هم آدم بشم من هم عبد بشم!

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من اعوانه و انصاره و شیعته

بسم رب المنتظر المهدی

میلاد مسعود حضرت علی اکبر علیه السلام بر همه دوستان مبارک. واقعا در چه ایامی به سر هستیم، سراسر شور و سرور و شادی. خدا به همه توفیق استفاده از این ایام رو عنایت کنه.

باز هم اصولی که تا حالا با هم خوندیم رو یادآوری میکنم. به من ایراد نگیرید که چرا هردفعه تکرار میکنم چون هم به نظر خودم خیلی قشنگه و هم دوستان جدیدی به جمع خواننده ها اضافه میشند که بد نیست از بحثمون بصورت خلاصه با خبر بشند. به دنبال هدف خلقت گشتیم و دیدیم که خدا این هدف رو عبادت معرفی میکنه و در روایت کسب معرفت رو پیش نیاز این عبادت معرفی کردند. در پست قبلی هم به نحوه به دست آوردن این معرفت اشاره کردیم که از طریق ولایت اهل بیت علیهم السلام بود. امروز این بحث رو کمی با هم بیشتر باز میکنیم و به مدد خداوند اثبات میکنیم که معرفت امام عصر روحی فداه پیش نیاز همه مطالب قبلیه.

اول این روایت رو که جدید پیدا کردم بخونیم که باز به معرفت اشاره داره. امام صادق علیه السلام میفرمایند: هیچ چیزی از نظر اهمیت و ارزش پس از معرفت با نماز برابری نمیکند. پس از معرفت و نماز، هیچ چیز با زکات برابر نیست و پس از اینها هیچ چیز با روزه برابری نمیکند و پس از آنها حج. آغاز و ابتدای همه اینها معرفت ما اهل بیت است و پایان و انتهای آنها نیز معرفت ماست.(1)

همه مواردی که ذکر شد از اعمال عبادی هستند که امام اول و انتهای آنها را معرفت و شناخت اهل بیت علیهم السلام معرفی میکند. پس همانطور که در پست قبل هم گفتیم برای رسیدن به هدف خلقت باید معرفت و شناخت کافی از اهل بیت علیهم السلام داشته باشیم. اما این شناخت امروز کمی خاص تره و برای زمان ما این وظیفه در شناخت وجود امام زمان ارواحنا فداه خلاصه میشه چرا که ایشان خلاصه همه اهل بیت قبل از خویش هستند(به صلواتی که در آخر این پست نوشتم مراجعه کنید) در این زمینه روایات فراوانی هم داریم که به بعضی از اونها اشاره میکنیم. امام باقر علیه السلام میفرمایند:بنده ایمان نخواهد آورد مگر آنکه معرفت خدا و رسول او و همه امامان و معرفت امام زمان خود را داشته باشد و به آن حضرت رجوع کند و تسلیم ایشان باشد.(2)

میبینیم که حضرت با وجود اینکه معرفت خدا و رسول و همه امامان را ذکر نموده اند اما معرفت امام زمان هر شخص رو بصورت خاص و جدا مطرح میکنند. این حدیث رو هم که فکر کنم همه حفظ باشیم که پیامبر(ص) میفرمایند: هرکس بمیرد در حالیکه امام زمان خود را نشناخته باشد به مرگ زمان جاهلیت از دنیا رفته است.(3)

در توضیح این جاهلیت از امام صادق علیه السلام نقل است که میفرمایند جاهلیت کفر و نفاق و گمراهی است. یعنی نشناختن امام زمان روحی فداه نتیجه ای جز کفر و نفاق و گمراهی ندارد. خوب من اینجا میخوام این نتیجه رو بگیرم که هدف از خلقتی که از چند پست قبل راجع بهش صحبت کردیم از طریق معرفت و شناخت امام زمان روحی فداه حاصل میشه چون (حالا از این سمت بخواهیم بگیم) معرفت امام زمان باعث ولایت ایشون میشه و ولایت باعث زهد و ورع میشه که ظرف آدم رو آماده میکنه و معرفت خدا به انسان عنایت میشه و معرفت خدا باعث عبادت میشه که هدف خلقته (چی شد!!!) اصلا بهتره من صحبت نکنم. یکبار دیگه اون حدیث امام حسین علیه السلام که توی چند پست قبل آوردم رو کاملتر میارم که ختم این کلام باشه. البته سعی میکنم در پستهای بعدی به سئوال دوستان و همچنین نحوه کسب معرفت امام زمان روحی فداه هم بپردازم. اما حدیث: امام صادق علیه السلام میفرمایند: روزی حسین بن علی علیه السلام نزد اصحاب خود آمد و بعد از حمد خدا و صلوات بر رسول او (ص) فرمود ای مردم! قسم به خدا که خداوند بندگان را نیافرید مگر برای اینکه نسبت به او معرفت پیدا کنند، پس وقتی معرفت او را کسب کردند به عبادت او بپردازند، پس وقتی او را عبادت کردند از بندگی غیر از او بی نیاز میشوند. آنگاه مردی از ایشان پرسید: پدر و مادرم به فدای شما ای پسر رسول خدا! معرفت خدا چیست؟ حضرت فرمودند: معرفت و شناخت اهل هر زمانی نسبت به امام زمان خودشان که اطاعت او بر ایشان واجب است.(4)

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من اعوانه و انصاره و شیعته
با اجازه دوستان، نیمه شعبان در حرم ملکوتی ثامن الحجج علیه آلاف التهیة و الثناء دعاگوی دوستان خواهم بود ولی برای نیمه شعبان یکبار وبلاگ آپدیت میشه.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1) مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ یَعْدِلُ هَذِهِ الصَّلَاةَ وَ لَا بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ وَ الصَّلَاةِ شَیْ‏ءٌ یَعْدِلُ الزَّکَاةَ وَ لَا بَعْدَ ذَلِکَ شَیْ‏ءٌ یَعْدِلُ الصَّوْمَ وَ لَا بَعْدَ ذَلِکَ شَیْ‏ءٌ یَعْدِلُ الْحَجَّ وَ فَاتِحَةُ ذَلِکَ کُلِّهِ مَعْرِفَتُنَا وَ خَاتِمَتُهُ مَعْرِفَتُنَا(بحارالانوار جلد27 صفحه 202 به نقل از امالی شیخ صدوق- وسائل الشیعه جلد1 صفحه 27)

2) لَا یَکُونُ الْعَبْدُ مُؤْمِناً حَتَّى یَعْرِفَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الْأَئِمَّةَ کُلَّهُمْ وَ إِمَامَ زَمَانِهِ وَ یَرُدَّ إِلَیْهِ وَ یُسَلِّمَ لَه(اصول کافی جلد 1 صفحه 180)

3) مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّه(ینابیع الموده صفحه 137 – وسائل الشیعه جلد 16 صفحه 246)

4) خَرَجَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع عَلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِیَعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی فَمَا مَعْرِفَةُ اللَّهِ قَالَ مَعْرِفَةُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمُ الَّذِی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طَاعَتُه(بحارالانوار جلد23 صفحه93 به نقل از علل الشرائع)